Reisdag 7: 23 juni 2024

Een veelbelovende zondagmorgen, we waren vroeg uit de veren. De kerkklok in de verte sloeg zeven maal. Fluisterend, uit respect voor de vele slapende buren, probeerden we ons in stilte te organiseren. Tegen het tijdstip dat we onze Vespa’s zouden starten – het lawaai daarvan maakt iedereen sowieso wakker – zou het tussen negen en halftien zijn, dus geen probleem. De lichte vochtigheid van de nacht bedwelmde als het ware alle tenten en caravans. Tenten? Neen, alleen wij hadden een tent. De rest waren motorhomes en caravans.

Eerst douchen. Alles in stilte, heerlijk is dat. Het handdoekje drogen is op een Vespareis altijd een relatieve dag-investering. Is het weer goed, dan schuiven we de natte handdoek in een soort netje dat op het voorste bagagerek vastzit. Door de wind onderweg droogt het vochtige ding stelselmatig. Bij de eerste koffiestop parkeer je de Vespa in de zon, als dat lukt. Dan haal je die handdoek uit het netje en je legt die over je stuur om verder te drogen. Na de stop alweer een reorganisatie: de handdoek verder wapperend in de wind laten drogen. Tegen de middag is de klus bij goede weersomstandigheden doorgaans geklaard. Bij slecht weer heeft die hele technische bewerking geen zin. Gewoon halfnat wegbergen en we zien wel. Zorgen voor later.

Die morgen blonk een droogrekje van onze Nederlandse buren in mijn ogen. Dat kon al meteen tijdswinst opleveren tijdens de dag, bij het drogen van die handdoek. We hadden de avond voordien een goed en warm contact met onze buren Truus en Jaap gehad, en ze hadden ons ‘op de koffie’ voor de volgende dag uitgenodigd.

Maar Truus en Jaap sliepen nog. Ik kon het niet vragen. Dus draai ik gewoon de logische volgorde om, zo dacht ik. Ik gebruik het droogrekje en vraag achteraf om toestemming. Het heerlijke, openminded campingleven tolereert zoiets. Toen onze buren wakker waren, biechtte ik meteen mijn voortvarende werkwijze op. Maar het was helemaal geen probleem, benadrukten ze.
Jaap en Truus kenden onze reisintenties. Ik gaf Jaap de tekst van mijn vader, want hij was liefhebber van de Tweede Wereldoorlog. Lees daarvoor het verhaal Jaap sloeg de spijker op de kop.

Bedoeling was die morgen om na een te langzame start wat tijd goed te maken door er wat de pees op te leggen. We moesten richting Orléans en dan afzwenken in noordoostelijk richting, om later die middag het kasteel, eigenlijk de tuinen van Versailles, te bezoeken. Maar ‘the lazy Sunday afternoon’ leverde ons ideeën op. Lees daarvoor  het verhaal ‘Voor 40 euro alstublieft’

Nu moesten we toch echt wat vaart maken om de drukke toeristische trekpleister- Het kasteel van Versailles- binnen haalbare tijd te bezoeken. Je zag het zondags toerismeverkeer aanzwellen. Je vroeg je per minuut af waar dat kasteel ergens lag. Het kon niet ver meer zijn, zoveel was duidelijk. Maar na elke bocht had je de indruk dat je er steeds verder van af reed. Plots een reusachtige tuinmuur, die als je er naast reed, maar bleef duren.  Daar ergens moest het toch zijn? En na nog een hele poos rijden, verscheen plots de stadsdrukte en… je stond er met je neus voor. Een imposant bouwwerk om u tegen te zeggen. Het was voor mij niet de eerste keer dat ik er kwam, en telkens opnieuw is het  verbluffend om dit architecturale schouwspel mee te maken. Ook Riens mond viel letterlijk open, het was voor hem de eerste keer.