Reisdag 3: 19 juni 2024

Geen slecht weer om te starten, bewolkt, de juiste weg nog eens nagevraagd aan onze Belgische campingbaas, die als tijdelijke gemeenteambtenaar bijkluste. De bakkerij bevond zich op het gemeentelijke marktplein en dan moesten we de borden Anet volgen. Zo kwamen we vanzelf in Dreux. Anet of Annette? Op het moment van het vertrek had ik de spelling nog niet kunnen natrekken. Wat een toeval… Nonkel André, één van de hoofdrolspelers uit het verhaal van 1940, die hier destijds per fiets passeerde, zag misschien ook zoals wij het bord ‘Anet’. Enkele jaren later zou hij met Annette Goubau (de zus van Pierre uit het verhaal) huwen. Een voorbode?
Ik heb die dag vaak tijdens het malen van de vele kilometers aan tante Annette gedacht. Ik herinner me goed dat ik ter gelegenheid van haar uitvaart een brief schreef over wat tante Annette voor mij had betekend. Een van de warmste, zo niet de warmste tante die ik heb mogen kennen, zonder afbreuk te doen aan de vele andere tantes. Maar toch schoot ze er boven uit: bezorgd om het welzijn van iedereen, de vorm was niet belangrijk, de inhoud des te meer.
Het weer zat mee, we kochten een stokbrood bij de plaatselijke bakker, en installeerden ons om zonder schroom van het gemeenteplein een tijdelijke ontbijtruimte te maken: op het gasbonbonnetje kookten we water voor thee en koffie, de lekkere Leffingse huisgemaakte confituur mocht niet ontbreken. We konden er weer tegen aan, op naar Annette of Anet: het bleek Anet te zijn.
We moesten nog even voltanken. De eigenaar van een zware Duitse kwaliteitswagen stond zenuwachtig achter mij zijn beurt af te wachten. Een tankbeurt met een oude Vespa neemt het dubbele qua tijd in van een modale tankbeurt van een auto. Ik moet het literaantal goed in het oog houden, moet als een alchemist op basis van het aantal liter 2% tweetaktolie bijvoegen. Even uitrekenen, dan olie toevoegen, de boel opruimen, alles moet zijn plaats hebben, kortom dat vraagt wat tijd. Ik ging naar de man en zei dat het nog een tijdje zou duren. Een andere klant bekeek zijn reactie en zei me terwijl hij mijn nummerplaat en het B-teken zag: er bestaan blijkbaar gefrustreerde Fransen, vol zelfspot. Hij vroeg waar we heen gingen. Alweer hetzelfde liedje: de man sloot ons en ons verhaal in de armen. ‘Bonne route, les gars!’
We reden na een tijd de grote nationale route N154 op en beseften, doordat het wegdek er nat bij lag, dat het gevaarlijk werd. Vrachtwagens knalden ons voorbij, we zagen geen hand meer voor onze ogen. Rien sloeg de eerste de beste afslag af om een landelijke weg te verkiezen.
Wat we toen meemaakten, in de late ochtend, was meer dan de moeite waard, hilarisch zelfs . Dat leest u bij ‘Verrassingen onderweg bij Bailleau l’ Evêque’.
Na deze zeer boeiende stop, hadden we slechts twaalf kilometer naar Chartres te rijden. De kathedraal, met het typisch groene dak, zie je al vanop grote afstand blinken. De weg er naar toe is wat ingewikkelder, we konden het kerkplein moeilijk bereiken: wegenwerken en de heraanleg van het plein dwarsboomden onze plannen. Na een paar pogingen om reglementair bij de kathedraal te geraken, kozen we voor non-conformisme: stapvoets tegen de rijrichting en andere regels in, zodat we snel de Vespa’s konden parkeren. We gingen de majestueuze kathedraal binnen. Een prachtwerk, zonder enige twijfel, met zoals vader het beschrijft, ‘het historisch beeldhouwwerk’ aan het spreekgestoelte.
Het klink eigenaardig, maar we konden niet echt van het meesterwerk genieten: het drukke middaguur, verschillende gidsen die uitleg gaven: het verstoorde het geheel. Lang bleven we daardoor niet, zochten onze Vespa’s op om met knorrende magen eten te zoeken. Een warenhuis bij het verlaten van Chartres bracht de oplossing. We verdeelden onze opdrachten, zonder dat we het er over hadden, als naar gewoonte in tweeën: Rien als kok had zicht op wat hij wilde kopen, ik stond buiten als parkeerwachter.
En alweer prijs: klanten die in of uit het warenhuis kwamen, spraken me aan als ze de beladen Vespa’s zagen. Eén gesprek was bijzonder interessant. Een man die onze nummerplaten bestudeerde, zag dat we Belgen waren. Hij had het over het feit dat hij op reis was geweest in ons land. Ze hadden een vergelijkbaar en specifiek doel met hun reis voor ogen. Anders dan wij zou hij met zijn zoon de Roche aux Faucons en  La Redoute met de fiets te lijf gaan. Dit zijn kuitenbijters van de wielrijdersrit Luik-Batanaken-Luik. Hij getuigde dat dit niet te onderschatten toestanden waren, in het zogezegde vlakke België. Maar dat was maar een bruggetje: hij ging meteen door op het item vader en zoon samen op reis. Ook hij reisde erheen, samen met zijn zoon, met de fiets en de tent. Veel moesten we elkaar niet vertellen om aan te voelen wat dit betekende. Meteen  zaten we op dezelfde golflengte. Zo zie je maar: Fransen hebben geen gêne om je aan te spreken en er ontstaan soms heel onverwacht, mooie en interessante gesprekken. Ook nu.
Nog maar pas hadden we het gesprek afgesloten, of we mochten onze regenkledij aantrekken. We zouden wel zien hoe het verder evolueerde, waar en hoe we zouden eten. Best om nog even door te trekken, zo vermijden we een te late aankomst in Orléans. Want daarvoor hadden we nog wat tijd nodig. De tekst van mijn vader heeft het uitvoerig over plaatsen die zij destijds bezochten. Ze verbleven, als uitzondering, er voor het eerst op één plaats voor meerdere dagen.
De klagende magen stonden niet echt in verhouding tot dit plan. De regen ook niet. We reden een dorp binnen waar grote vierkanthoeven stonden. Bij gebrek aan een bushokje of een gemeentelijke overkapping, reden we zo’n grote hoeve op. Ik zou de boer vragen of we in een schuur onze boterhammen konden opeten. Het duurde wat eer ik de boer vond, die op een heel grote binnenplaats kwam aangereden.
Ik stapte op hem af en legde mijn plan uit. De jonge boer reageerde nauwelijks. Ik herhaalde mijn verzoek met nog wat meer omkadering. ‘Ga maar ginds in de schuur’, zei hij koeltjes. Ik dankte hem en we reden de schuur binnen. In de schuur stonden allerlei landbouwwagens. Het gebinte van het dak was een toonbeeld van vakbekwaamheid. Het was interessant om te zien hoe werklui vele jaren geleden zoiets in elkaar hadden gezet.
Twee paletten waren onze tafel en we konden aan de slag. Toen de honger gestild was, klaarde de hemel voorzichtig uit. Het zou in de volgende uren alleen maar verbeteren. In Orléans was het zelfs prachtig weer.