Reisdag 2: 18 juni 2024

Toen we ’s morgens op dinsdag ontwaakten, zagen we meteen dat het weer was omgeslagen. Gelukkig weet je dan bij het vertrek niet wat je te wachten staat. Het zou constant hard regenen vanaf 10 uur tot 15 uur.

De start zag er nog redelijk goed uit: koffiekoeken en koffie bij een plaatselijke bakkerij ingericht als een sobere lunchruimte. Toch was ik mentaal bij de veertien uit 1940. We zouden halthouden in Abbeville. Ik wist dat de plicht om zich te melden bij een rekruteringscentrum in Frankrijk, vanaf nu een vlucht zou worden. We reden op dezelfde weg die vader letterlijk beschreef als een ‘lamentabele exodus’. In mijn verbeelding rijdend op deze weg zag ik dat voor mijn ogen. Ook de angst voor het onzekere wat hen te wachten stond, moet een mentale beproeving zijn geweest. Ik had geen moeite om dat aan te voelen.

Abbeville reden we binnen en we zouden de kiosk zoeken. Ik was er al eens eerder geweest en wist dat die kiosk op vandaag er als tweederangs uitziet. Toen we halt hielden vond ook Rien dat. De veertien passeerden de dag vóór het bloedbad van Abbeville. Bekijk het filmfragment op de link van de website.
Nog wat onder de indruk, startten we onze Vespa’s en het zou vanaf nu beginnen regenen.
Hét fragment uit 1940 staat hieronder nogmaals omdat het de meest traumatische ervaring is geweest voor de veertien.

Omstreeks middernacht werden wij plots tot stilstand gebracht door een colonne achteruittrekkende Franse soldaten. Zij planten hun revolvers gevaarlijk op onze borst, want wij werden voor Duitse spionnen aanzien. Wij hadden nauwelijks de tijd om de akte van berouw te verwekken, zo ontzettend snel reageerde het Franse leger. Het werd bepaald benauwelijk toen een Franse boer verklaarde ons als parachutisten  te hebben zien neerdalen, en van ons het woord ‘ja’ te hebben ontvangen. Tenslotte kwam alles voor mekaar, maar het heeft geen haar gescheeld.

Ze moeten emotioneel in een rollercoaster hebben gezeten: onzekerheid elkaar te verliezen in de mensenzee van vluchtelingen, alles dat zich in het donker afspeelde, geschokt door wat ze zagen, wellicht wenende kinderen, ouderlingen die aan het afzien waren, ga zo maar verder. Deze emoties waren nog beheersbaar, maar plots blijkt het Frans leger en niet het Duitse de vijand te zijn. Mijn vader schrijft het zeer omfloerst, het gaat als het ware het trauma uit de weg. De revolvers waren één ding, maar het getuigenis van de boer die hen met klem aanduidde als spionnen, met eigen ogen hen uit een vliegtuig had zien springen. Probeer dat maar eens met knikkende knieën te ontkrachten. Ik denk dat deze gebeurtenis wellicht de meest angstwekkende uit zijn leven is geweest, wellicht bij uitbreiding ook voor de anderen. Gezien ik verder weet wat er op de levenswandel van mijn vader is gepasseerd, kan ik dat met grote zekerheid bevestigen.
Ik herinner me als jongeling thuis dat mijn pa op een onbewaakt moment liet blijken dat hij nog steeds over de oorlog droomde. Dat moet hij hebben gezegd, als ik alles even analyseer, in het midden van de jaren ’70. Ik, toen zo groen als gras, begreep niet echt hoe het mogelijk was na zoveel jaren daar nog van te dromen. Nu weet ik veel beter, sterker nog, kan ik met grote inleving zijn trauma plaatsen. Hoe dan ook, straffe koffie…
 
Bij een tankbeurt rond 11 uur ’s morgens die dinsdag 18 juni 2024  bleven we wat schuilen, maar hadden door dat wachten geen verbetering inhield. Dan start je best weer, want je begint wat koud te krijgen en je moet jezelf motiveren om verder te reizen. Mentaal lieten we ons niet van ons stuk brengen. Een korte stop in een café om ons wat op te waren aan een koffie en chocomelk was positief. Negatief was dat de camera die vast was gemaakt aan mijn voorste bagagerek een opwippende steen te verwerken had gekregen, met als gevolg een barst in de lens. In het café realiseerde ik mij dat. De schrik sloeg me om het hart: het was een camera in bruikleen.

Ik nam een foto van de kapotte lens en zond die met een bang hart naar Carlos met de woorden:
‘Carlos, alle pech van de wereld. Er is een steentje tegen gevlogen tijdens het rijden. Uiteraard vergoed ik dat. Heeft het zin om dat in een Media Markt voor te leggen of wacht ik tot in Oostende bij een specialist? Ik vind het kak, kan er niets aan doen. In elk geval vergoed ik dat. Ik bel je erover vanavond. (letterlijke woorden van de Whatsapp die dag)
 
Bang afwachtend op het antwoord van Carlos:
Geen enkel probleem, Bart, heb er thuis liggen… maar voor de rest van de reis is het aangewezen niet te filmen zonder beschermlens…

Carlos bedoelde dat de lens niet kapot was, maar het plastic omhulsel, de voorzetlens of beschermlens zoals hij dat omschreef. Ik was opgelucht. Jammer voor de rest van de reis dat er geen rijdende beelden meer zouden komen. Toch hebben we dat alternatief aangepakt.

Rond het middaguur hadden we geluk: we konden lunchen in een overdekte ruimte in een dorp. Bekijk daarvoor de video “Creatief“