Op weg naar camping Le Val du Ternois reden we een paar keer verkeerd. We waren eerder door het centrum van Frévent gereden, de weg naar de camping gevraagd, maar het klopte niet. Plots hadden we door dat die camping enigszins langs de grote weg verscholen lag. We waren er eigenlijk al gepasseerd.
We stopten bij de receptie, die in het café/ontspanningsruimte van de camping lag. Alles verwarrend samen. We stapten binnen, de boel lag wat op z’n Frans overhoop, jonge kinderen begroetten ons die allen zichtbaar geravot hadden. Het kwam niet op een beetje modder aan. De vaders stonden rond de toog, iedereen keek ons wat vreemd aan. Een relatieve kilte was voelbaar. Er stonden ook werklui van de gemeente rond de toog. Het café was er niet enkel ten behoeve van de kampeerders. De jonge baas kwam van achter zijn toonbank. Hij begroette ons vriendelijk. Na korte info zei hij: ‘Mijn vrouw brengt straks de sleutel, maar is ze even op boodschap. ‘Ze is zo terug’, vervolgde hij. Ik had geen idee wat hij met die sleutel bedoelde, maar zag er geen graten in.
‘Installeren jullie jullie maar, geen probleem’, ging het verder. Ik betaalde meteen, want morgenvroeg zou er misschien niemand zijn, kregen we als info. De toon was gezet, het viel beter mee dan hoe de eerste ogenblikken aanvoelden. Alles zat goed.
Een camping zoals je er nog ziet: het merendeel residenten die het weekend overkomen of misschien wel mensen die er wonen. Ik ken de regelgeving daaromtrent in Frankrijk niet, maar het kwam over alsof er wel mensen effectief hun domicilie hadden. Soms geven dergelijke campings een wat verpauperde indruk. Al eerder op deze reis hadden we ondervonden dat velen in Frankrijk het echt niet breed hebben. Lees daarvoor het reisverhaal ‘Voor 40 euro alstublieft’
Vóór een stacaravan hadden we ruim de plaats om ons perceel in te delen. We berekenden waar de zon de volgende morgen zou opkomen, zodat we onze tenten doelbewust een plaats konden geven om ’s anderendaags te genieten van sneldrogende tenten. Niet dat het zou regenen, maar de nachtelijke dauw kan soms een spelbreker zijn.
Toen voltrok zich een bezettingsoperatie: de tenten opzetten, de maaltijd organiseren, apero inbegrepen. Dit alles in het perspectief van een evenwichtsoefening om het comfort te optimaliseren en om intens van die zo belangrijke dingen te kunnen genieten. We zouden ook zeer letterlijk de hele ruimte bestrijken, echt op zijn Frans. Alles lekker door elkaar.
Hoe we dat allemaal inpalmden, zonder het ten gronde te beseffen, kan je zien als je klikt op de filmlink bij het thema ‘Anders kamperen’.
De buurvrouw en de campingbaas werden dus passend ingeschakeld. Op den duur heb je daarvoor geen schaamte meer. De stijl om dat aan boord te leggen, is wezenlijk. Dat deden we blijkbaar goed en hadden meteen resultaat: Rien kon het barbecuestel bij de campingbaas ophalen en ik had prijs bij de buurvrouw. Ze schonk een tafel en twee stoelen. Het idee om een barbecue te houden kwam als een godsgeschenk. Al twee dagen reed ik rond met de rest houtskool en een fles chemische stof om de kolen snel aan verbranding te helpen. De aankoop van enkele worsten bij het warenhuis in Frévent hadden we in dat opzicht gedaan. Kwestie om het aangename aan het nuttige te koppelen.
Helemaal vergeten, maar hoe zat dat met die sleutel? Ondertussen waren we al enkele uren verder, maar de vrouw van de campingbaas die zo terug zou zijn… Geen spoor ervan. Rien informeerde bij alweer een andere buur wat de bedoeling van de mysterieuze sleutel was. Er waren verbouwingen in de sanitaire ruimte. Er was slechts één ruimte met een toilet en een afzonderlijke douche. Daarvoor had je een sleutel nodig. We kregen die om de volgende morgen te gebruiken. Daar werd alles duidelijk. Voor die hele camping één toilet en één wasruimte met douche. Oké, in die afzonderlijke chalets of stacaravans is er toilet en douche, maar toch… Zou je bij ons een exploitatievergunning krijgen? Ook al zijn er verbouwingen? Hier steekt dat allemaal niet zo nauw.
Toen ik ’s morgens naar de doucheruimte stapte, viel het mij op dat jonge kinderen, kleuters eigenlijk, me allen met Bonjour begroetten. Op zich niets bijzonders, hoewel. Veertien dagen later was ik op familiale reis in Zweden. Het viel mij zo op dat de Zweden, groot en klein, eigenlijk aan niemand goeiedag zeiden. De Zweden zijn correct, als je hen aanspreekt, geen probleem. Op den duur, als we aan het wandelen waren en Zweden ons pad kruisten, en alweer niets zeiden, hielden wij er ook mee op. Maar in Frankrijk verloopt dat heel anders. Die Franse kleuters met luide stem in koor: ‘Bonjour!
En de vrouw van de campingbaas met haar sleutel? We hebben haar niet meer gezien. Ook dat is Frankrijk…
