Ze hebben er in de lente en zomer van 1940 vaak in Zuid-Frankrijk aan gedacht: hoe zou het Oostende en de familie vergaan zijn? Alweer leest u een zeer nauwkeurige beschrijving van de dagen van hun afwezigheid. Er volgt nog een korte eindconclusie van het hele project van 2024.
Rien balanceert bij zijn mijmeringen tussen zijn prille jeugdliefde, de Vespa, de liefde voor zijn opa en wat hij voor hem betekend heeft en wat deze uitzonderlijke reis op veel vlak heeft teweeggebracht. Neerschrijven is durven bezitten, zo vertelde hij me…
Op deze reis viel alles samen: sinds kindsbeen af mijn liefde voor geschiedenis, de onvoorstelbare fun én uitdaging om rudimentair met een Vespa te reizen- en niet in het minst – de unieke ervaring tussen vader en zoon die beiden deze passies delen met de rode draad: het verhaal uit…
Soms kan een situatie onverwacht een hele samenvatting van een gevoel geven. Nog mooier is als het totaal onverwacht is. Zo ook de link naar onze reis, in het Kursaal in Oostende…
Ondanks Barts ervaring met het organiseren van meerdaagse Verspareizen was dit toch van een andere orde. Zouden de locaties uit de tekst van zijn vader nog steeds bestaan? Waren ze toegankelijk? En waar precies waren ze gelegen?
Raymond, André en hun kompanen worden geconfronteerd met de gevolgen van de bezetting door Nazi-Duitsland. Hoe zag die er uit door hun ogen en wat vinden Bart en Rien daar nog van terug in het landschap van 2024?
14 jonge snaken vluchten per fiets naar het verre Limoges. 84 jaar later reizen hun nazaten hen achterna per Vespa. In beide instanties een ontdekkingsreis.
Beide vespisten reizen in het spoor van de 14 velo’s. Een reis die heel wat verhalen oplevert.
Dit was de eerste Vespareis die Rien en Bart samen maakten. Is het initiatief voor herhaling vatbaar? En, vooral: hebben ze gevonden wat ze dachten te zullen vinden? Een terugblik op “de rit van opa”.
