Rien en ik waren getuige hoe iemand ons aansprak om te helpen bij het tanken: een dertiger, had geen betaalkaart en wilde ons 40 euro cash geven als wij via onze betaalkaart voor dat bedrag voor hem konden tanken
We waren op zoek naar een camping weg van de drukke Parijse rand. De campingbaas, getooid met een zuiders hoedje, zette grote ogen op: ‘Wat, 1400 kilometer tot hier gereden?? Wat hij toen zei, had ik nog nooit meegemaakt.
Toen we op het fraaie plein voor de kathedraal van Amiens stonden, werden we overrompeld door mensen die vroegen wat voor een reis we aan het ondernemen waren. Erover vertellend, kwam van het een het ander.
Nu een stug onthaal kregen we van uitbater en kampeerders alles wat we maar wensten. Op onze laatste camping op de reis wilden we zorgeloos genieten.
Ondanks Barts ervaring met het organiseren van meerdaagse Verspareizen was dit toch van een andere orde. Zouden de locaties uit de tekst van zijn vader nog steeds bestaan? Waren ze toegankelijk? En waar precies waren ze gelegen?
Raymond, André en hun kompanen worden geconfronteerd met de gevolgen van de bezetting door Nazi-Duitsland. Hoe zag die er uit door hun ogen en wat vinden Bart en Rien daar nog van terug in het landschap van 2024?
14 jonge snaken vluchten per fiets naar het verre Limoges. 84 jaar later reizen hun nazaten hen achterna per Vespa. In beide instanties een ontdekkingsreis.
Beide vespisten reizen in het spoor van de 14 velo’s. Een reis die heel wat verhalen oplevert.
Dit was de eerste Vespareis die Rien en Bart samen maakten. Is het initiatief voor herhaling vatbaar? En, vooral: hebben ze gevonden wat ze dachten te zullen vinden? Een terugblik op “de rit van opa”.
