Hoe dertigers in het landelijke Frankrijk hun zaterdagavond doorbrengen

Een taalfout? Hun zaterdagavond en niet gewoon een zaterdagavond? Neen, de zaterdagavond is van hen, laat dat duidelijk zijn.

We waren tussen Viezon en Orléans neergestreken in de landelijke gemeente Nouan-le-Fuzelier van ruim 2000 zielen. Het was al rond 19 uur toen we er arriveerden en we hadden ons in zeven haasten op Camping La Grande Sologne geïnstalleerd. We beleefden er trouwens een opmerkelijke entree.

Na informatie aan de receptie kregen we enkele tips om een café te vinden die de voetbalwedstrijd van de Rode Duivels in het kader van EURO 2024 wel zou uitzenden. Na een geïmproviseerd avondmaal, trokken we snel op zoek naar een café met voetbalaanbod. Veel tijd hadden we niet: het liep tegen halfnegen aan en om negen uur begon de wedstrijd.

We volgden de tips van de campinguitbaatster niet op. Ze gaf niet de indruk iets van voetbal af te weten. Bovendien, het  eerste café in zicht was Café de la Gare, hoe kan het anders, gelegen aan de spoorweg. Dichter bij de camping kon niet. Het was alweer zo’n Frans café: een mix tussen een boekhandel, een lottoverkooppunt en een drankgelegenheid. Niet echt aantrekkelijk, maar voetbal verlegt alle grenzen. Het café leek gesloten, hoewel er gasten buiten voor het café op een plaats die je een terras zou kunnen noemen, wat aan het drinken waren. We zouden het erop wagen.

Bij aankomst hoorden we relatief harde muziek uit een box in consolevorm spelen. Daarrond zat een handvol jongeren, elk met de gsm in aanslag. Die jongeren bleken dertigers, misschien veertigers te zijn.

We hadden geen tijd te verliezen en zochten haastig de cafébaas. Die bevond zich tussen de jongeren. Hij wilde al meteen zeggen dat de zaak eigenlijk gesloten was, maar we probeerden even snel met sterke argumenten hem te overtuigen dat we wat zouden drinken en dat het voor ons heel belangrijk was om die match te zien. We kwamen visueel overtuigend over, elk met ons truitje van de Rode Duivels aan.

De andere gasten vielen ons bij en overtuigden de baas. Het is oké, gaf hij met wat tegenzin toe, maar op welk kanaal zenden ze dat uit, vroeg hij me. Ik dacht, hoe kan ik dat nu weten? Geen idee hoe het Franse medialandschap er uitziet. Het is bij ons al moeilijk met al die VTM-kanalen van nr 1 tot nr 6. Gezien de gsm’s van de jongelui grijpklaar lagen, veerde iemand op : ‘Op kanaal 6’!
De baas trommelde wat op een afstandsbediening en echt waar: het groene veld met spelers in rood en geel die zich aan het opwarmen waren, verscheen in beeld.

Les Diable Rouges ce soir, de jongeren waren blijkbaar hoogopgeleid in de ‘voetbalologie’ en iemand vulde meteen kritisch aan: ‘les Français sont vraiment nul, mais vraiment nul, incroyable!’
Het deed me denken aan een uitzending van Steven De Craene, Frankrijkkenner, die vertelde dat de Fransen kampioen waren in het niet tevreden zijn over zichzelf. Dat bleek hier duidelijk, want tot op dat moment bakten de wereldkampioenen er nagenoeg niets van. De Rode Duivels ook niet…

Binnen twintig minuten zou de wedstrijd beginnen. Na de bestelling van een pintje en een Rosé (nog nooit zag ik een glas Rosé die avond tot echt letterlijk aan de boord gevuld), namen we plaats op het terras om de jeugdigen wat verder gade te slaan.

Het was een schouwspel, dat was het minste wat je kon zeggen. Telkens als we die avond naar het terras gingen, even vóór de wedstrijd, in de rust en erna, werden we ondergedompeld in een bijzondere sfeer van vermaak.

We hadden na een tijdje door hoe die groep zijn modale zaterdagavond doorbracht. Wellicht was er in de gemeente niet veel te doen voor deze doelgroep. Het komt wel meer voor op het Franse platteland dat de jeugd dan wegtrekt: op zoek naar werk en ontspanning. Kortom, de zucht naar een interessanter leven. Wie blijft, zoals de jongeren in Nouan-le-Fuzelier, zorgt op zaterdagavond voor eigen vermaak. De formule is even simpel als geniaal.

Behalve de (goedkope) drankjes, een glas Rosé kostte 2,50 euro, zorgden ze  voor een gratis invulling van de avond. De muziekbox was het centrale ontspanningsidee. De jongeren hadden elk een uitsluitend Franse playlist van oude en nieuwe nummers op hun mobiele telefoon staan. Het kwam erop neer om als eerste je nummer virtueel door de lucht te gooien in de hoop dat de box via bluetooth jouw nummer uitkoos. Toen om het even welk nummer in de ether was, begon het hele gezelschap de tekst uitbundig mee te zingen. Enkel Franse nummers!

Wij voelden sympathie voor hen: we stonden erbij en keken er geamuseerd naar, telkens met de brede glimlach op de mond.

Geen enkel nummer werd tot het eind toe gedraaid: halverwege of soms nog eerder was er een ander die alweer een nieuw nummer aangaf en heel het protocol voltrok zich opnieuw: luidkeels meezingen. Soms, als voor mij een nummer bekend in de oren klonk, trok ook ik van leer: ‘Reviens, on va vivre la main dans la main, c’ est écrit sur les murs de la vie…’ Een van de  bekendste nummers van Hervé Vilard bijvoorbeeld.

Sommigen bleken vader te zijn. Dat zag je als hun partner met de kinderwagen even dag kwam zeggen. Dan zongen ook de moeders met luide stem mee.  Gezien het tijdstip van de avond dacht ik dat die kinderen nu beter af zouden zijn tussen de lakens van hun bed. Maar wie ben ik… Voor alle duidelijkheid: de festiviteiten gingen verder door en ze keken niet op een decibel.

Tijdens de rust kregen we deels een ander schouwspel voorgeschoteld. De muzieksessies gingen weliswaar rustig verder, maar iemand van hen had in de kofferruimte van een bestelwagen blijkbaar nieuw speelgoed voor volwassenen mee.

Twee goednieuwe steps, groot en stevig model, volledige elektrisch,  inclusief met ledlichtjes langs de zijkant, werden in het midden tentoongesteld. De mannen vlogen er op. Na wat halve woordenwisseling  over wie ermee mocht rijden, werden er twee aangeduid. Ze stonden klaar voor een race aan een gefantaseerde startlijn.

En hopla, daar gingen ze. Veel te grote mannen, hun leeftijd niet in verhouding tot deze activiteit, vlogen als gekken de straat op. Ze staken de grote weg, de D2020, gevaarlijk over, vervolgden hun traject  in een park en waren daardoor even uit het zicht verdwenen. Toen we wat oogcontact met de overgeblevenen hadden, kregen we de indruk dat hun oogcontact naar ons toe de boodschap inhield van: ‘Dat zijn nu eens kerels, hé…’

Plots verschenen ze terug op de D2020 en zwaaiden af naar café de La Gare. Het overwinningsgebaar van de ene tegenover de andere was duidelijk. De twee steps stonden nog maar pas stil of de anderen verdrongen zich bij de eigenaar ervan en benadrukten dat het nu wel hun beurt was. En zo ging dat verder met Sylvie Vartan als achtergrondzangeres.

Ik dacht even teruggegooid te worden in mijn actieve beroepsloopbaan waar kleuters kort ruzie maken om een loopfietsje te kunnen bemachtigen. Maar dit maakte deel uit van de couleur local.

We vervolgden onze voetbalwedstrijd. Plots scoorden de Rode Duivels: Rien en ik juichten luidruchtig. Enkele seconden later vlogen de plaatselijken van op het terras de gelagzaal binnen en juichten even luidruchtig met ons mee. Ze gingen daar zelfs een stapje in verder en scandeerden een bekende song eigen aan het repertorium van supporters. De sfeer zat er goed in.

Na de wedstrijd, België versloeg Roemenië, namen we afscheid van onze tijdelijke Franse vrienden. We hadden een mooie avond beleefd.

Bij het nakaarten bespraken Rien en ik dat deze locals de indruk gaven het niet echt breed te hebben. Geen centen voor duur vermaak. Maar ze vonden er een creatieve oplossing voor. De volgende dag werden we treffende getuigen van het letterlijk arme Frankrijk.

Navigatie in het hoofdstuk

<< De gestolen fiets ⎮ Jaap sloeg de spijker op de kop >>